Η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα είναι ένα ιδιότυπο ποδοσφαιρικό λεύκωμα.
Κάτι σαν έντυπο ντοκιμαντέρ.
Με σύντομα κείμενα και πάρα πολλές σπάνιες φωτογραφίες.
Με πολλές ιστορίες από το ελληνικό και ξένο ποδόσφαιρο, γραμμένες με τρόπο τέτοιο ώστε, εκτός από το καθαρά αθλητικό τους υπόβαθρο, να εμπεριέχουν μια λογοτεχνική (δραματική ή κωμική) διάσταση που συναντιέται με την Ιστορία.
Σε μια σύνθεση απολύτως ανθρωποκεντρική.
Θέλησα, μέσα από αυτό το πρώτο μου βιβλίο, να “βγάλω” τη μεγάλη αγάπη και την ιδιότυπη σχέση που έχω με το ποδόσφαιρο βλέποντάς το όχι φυσικά μέσα από ένα οπαδικό πρίσμα (το αντίθετο) αλλά ως το κατεξοχήν φαινόμενο που ενσωματώνει την ανθρώπινη συνθήκη και εμπειρία με τρόπο εντελώς μοναδικό και ανεπανάληπτο.
Πώς θα ήταν η πρόσληψη του ποδοσφαίρου αν δεν υπήρχε από τη μια το τυφλό οπαδικό φίλτρο και από την άλλη η αποστροφή και η προκατάληψη εναντίον του.
Η δομή του βιβλίου χωρίζεται σε 11 κεφάλαια:
1. Μια Δημοκρατία που έχει χώρο για όλους
2. Όταν η μπάλα ντριμπλάρεται από την Ιστορία
3. Ούτε μ' εσένα ούτε χωρίς εσένα
4. Οι υπερβάσεις που έγιναν και εκείνες που πνίγηκαν
5. Είναι θέμα χαρακτήρα
6. Τα τερτίπια της τύχης
7. Όταν η στρογγυλή Θεά συναντά την τραγωδία
8. Υπάρχει δικαιοσύνη σ' αυτόν τον κόσμο;
9. Ακμή, παρακμή και ο ξανακερδισμένος χρόνος
10. Περιπτώσεις δικαίωσης
11. Η ζωή σαν μια μπάλα
Το βιβλίο πήρε κάποιες πάρα πολύ καλές κριτικές όταν κυκλοφόρησε, το 2005, αλλά ακολούθησε τη μοίρα κάθε βιβλίου (και κάθε ταινίας) που δεν έχει από πίσω ένα ισχυρό σύστημα να το προωθήσει.
Είμαι σίγουρος ότι το ίδιο ακριβώς βιβλίο, όπως είναι, αν είχε ισχυρό εκδοτικό οίκο με ότι αυτό συνεπάγεται, επιθετικό marketing, επαγγελματική προώθηση, εκπομπές, δημοσιογράφους και ειδικούς που θα ασχολούνταν μαζί του και ασφαλώς έναν γνωστό στο ευρύ κοινό συγγραφέα, θα είχε ιδιαίτερα καλή τύχη.
Ακόμα κι έτσι, όμως, εκτός από τις πολύ καλές κριτικές που γράφτηκαν, στο πέρασμα του χρόνου απέκτησε πολλούς υπέρμαχους, τόσο επώνυμους όσο και εντελώς ανώνυμους και το ακολουθεί πλέον μια πολύ δυνατή αύρα, σε ένα περιορισμένο, όμως, κύκλο ανθρώπων.
Ο Μιχάλης Παναγιωτόπουλος, ο εκδότης και φίλος μου, έκανε ότι μπορούσε, δέχτηκε να πληρώσει ένα μεγάλο ποσό ώστε να υπάρχουν πολλές και σπάνιες φωτογραφίες αλλά σίγουρα δεν ήταν ο ειδικός που θα μπορούσε να το προωθήσει όπως θα έπρεπε. Παρά την εξαιρετικά καλή του διάθεση.
Είχε γίνει και μια επίσημη παρουσίαση, το Μαϊο του 2005, όπου βρέθηκαν στο πάνελ των παρουσιαστών του βιβλίου κάποιοι ιδιαίτερα αξιόλογοι άνθρωποι.
Ο Ηλίας Μπαζίνας, ο Αριστείδης Καμάρας, ο Λάκης Παπαστάθης και ο Φίλιππος Συρίγος.
Με τους τρεις πρώτους ήδη γνωριζόμασταν καλά.
Με τον Φίλιππο Συρίγο βρεθήκαμε με αφορμή εκείνη την παρουσίαση.
Έπεσε εντελώς τυχαία το βιβλίο στα χέρια του, καθώς ο Μιχάλης το είχε στείλει στον σκιτσογράφο Στάθη, στην Ελευθεροτυπία τότε, και κάπως έτσι το είδε ο Φίλιππος, το διάβασε, του άρεσε πάρα πολύ και τηλεφώνησε για να ζητήσει να το παρουσιάσει.
Από τότε γίναμε και με τον Φίλιππο στενοί φίλοι μέχρι το θάνατό του. Όπως και με τον Ηλία Μπαζίνα άλλωστε.
Στην παρουσίαση θα συμμετείχε και ένας ακόμα σημαντικός άνθρωπος. Ο επίσης φίλος Πάνος Γεραμάνης.
Μια εβδομάδα, όμως, πριν από την παρουσίαση πέθανε ξαφνικά. Και ήταν ένα πολύ οδυνηρό άκουσμα η είδηση του θανάτου του.
Είχε προλάβει να με καλέσει στο ραδιόφωνο, τρεις μέρες νωρίτερα, και να κάνουμε μια ειδική εκπομπή για να μιλήσουμε για το βιβλίο που του είχε αρέσει πολύ.
Εκείνη η εκπομπή ήταν η τελευταία που ακούστηκε η φωνή του Πάνου Γεραμάνη...
Παρά τα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει η ιδέα της συγγραφής όχι απλώς δεν με έχει αφήσει αλλά έχει ωριμάσει μέσα μου σε μεγάλο βαθμό.
Είτε πρόκειται για βιβλία με παρόμοιο θέμα, αθλητικό, είτε με αντικείμενο τον κινηματογράφο είτε με διηγήματα. Ή καλύτερα αφηγήματα.
Άλλωστε γράφω από χρόνια. Είτε τα σενάριά μου, ασφαλώς, είτε άρθρα είτε άλλα κείμενα που κατά καιρούς μου έχουν ζητηθεί.
