Ο Γιάννης Κούρος είναι υπερμαραθωνοδρόμος. Το 1983 έγινε γνωστός κερδίζοντας το ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ, τη διαδρομή που είχε κάνει στην αρχαιότητα ο Φειδιππίδης.
Από τότε, για περισσότερο από είκοσι χρόνια, ήταν ο απόλυτος κάτοχος των παγκοσμίων ρεκόρ στις υπεραποστάσεις τρέχοντας πολλές φορές και επί ένα δεκαήμερο συνεχώς, με ελάχιστα διαλείμματα για ύπνο.
Πασίγνωστος σε όλη την υφήλιο, παρέμεινε ένας απόβλητος στην Ελλάδα και κάποια στιγμή, όταν απολύθηκε από τη θέση του φύλακα στο Εθνικό στάδιο στην Τρίπολη, μετανάστευσε στην Αυστραλία όπου συνέχισε να καταρρίπτει τα παγκόσμια ρεκόρ.
Από τότε ζει ανάμεσα στις δυο του πατρίδες.
Παραγωγή:
Ηλίας Γιαννακάκης - Γιώργος Αργυροηλιόπουλος
Διεύθυνση Φωτογραφίας:
Γιώργος Αργυροηλιόπουλος - Κλαούντιο Μπολιβάρ (λήψεις στη Γαλλία)
Μοντάζ:
Γιώργος Αργυροηλιόπουλος
Μουσική:
Μάριος Αριστόπουλος (χρησιμοποιήθηκαν και δυο συνθέσεις του Γιάννη Κούρου)
Σενάριο - Σκηνοθεσία:
Ηλίας Γιαννακάκης
Είχα ακούσει για τον Γιάννη Κούρο από πολύ παλιά. Από το 1984 που άρχισαν να γράφουν γι αυτόν οι εφημερίδες.
Τον γνώρισα το 2002 όταν τον κάλεσα για ένα ραδιοφωνικό - ντοκιμαντέρ στη σειρά “Μυθομανία” για την ΕΡΑΣΠΟΡ που παρουσιάζαμε μαζί με τον Σωτήρη Κακίση.
Η αύρα του, αλλά και ο λόγος του, είχαν κάτι το μοναδικό. Σαν να συνομιλούσαμε με ένα ξωτικό. Ένας ευγενής άγριος.
Του πρότεινα να ξεκινήσουμε ένα ντοκιμαντέρ όπου θα τον παρακολουθούμε με την κάμερα επί ένα ή δυο χρόνια.
Δέχτηκε αμέσως. Το πρότεινα στον Γιώργο Αργυροηλιόπουλο, διευθυντή φωτογραφίας και αγαπημένο φίλο και συνεργάτη μου που ενθουσιάστηκε.
Ξεκινήσαμε χωρίς ούτε ένα ευρώ. Και συνεχίσαμε έτσι μέχρι τέλους καθώς ουδέποτε βρήκαμε χρηματοδότη, παραγωγό ή διανομέα.
Ήταν η πρώτη φορά που επιχειρούσα ένα ντοκιμαντέρ όπου ο χρόνος γυρίσματος θα εκτεινόταν τόσο πολύ.
Η εμπειρία της κινηματογράφησης του Κούρου ήταν ανεπανάληπτη. Ζώντας στην Αθήνα σε ένα φτωχικό, σχεδόν ερείπιο κάπου στα Πατήσια, όπου το επισκεύαζε με τα χέρια του, μας μίλαγε για τη ζωή του, τα ρεκόρ, τα δύσκολα παιδικά του χρόνια και τόσα άλλα.
Τον ακολουθήσαμε στην προπόνηση στο Μαίναλο όπου μας μίλησε για τον ηρωισμό με τον οποίο τρέχει, καθώς σε τόσο μεγάλες αποστάσεις η φυσική κατάσταση δεν επαρκεί και απαιτείται πνευματική και ψυχική υπέρβαση καθώς και για τους ήρωες της Επανάστασης και της Αρχαιότητας που τον εμπνέουν. Τον ακολουθήσαμε στην Τρίπολη και μας μίλησε για το θάνατο, για τον χρόνο που είναι σύμμαχός του καθώς όσο μεγαλώνει ωριμάζει και τρέχει καλύτερα κερδίζοντας όλους τους υπερπροπονημένους και πολύ νεότερούς του συναθλητές του. Μίλησε επίσης για τους γονείς του, για τα παιδιά του, για τα χρόνια που αναγκάστηκε να μεταναστεύσει. Μίλησε για το παράπονό του που δεν έχει αναγνωριστεί ως Ολυμπιακό το αγώνισμά του. Γιατί θα είχε κερδίσει τουλάχιστον έξι χρυσά μετάλλια. Μίλησε για τον Καζαντζάκη που λατρεύει και τη μουσική που γράφει ο ίδιος.
Τα πιο συγκλονιστικά γυρίσματα όμως, ήταν εκείνα που τον παρακολουθούσαμε στους αγώνες. Με αποκορύφωμα έναν τριήμερο εξαντλητικό αγώνα στη Γαλλία. Ο Κλαούντιο Μπολιβάρ τον είχε διαρκώς στο κυνήγι με την κάμερα.
Η κούραση, η εξάντληση, η νίκη και η πτώση αμέσως μετά, αποτέλεσαν αξέχαστες κινηματογραφικές εμπειρίες.
Μια μοναδική ανθρώπινη φιγούρα, ένας εντελώς sui generis αθλητής σε μια ταινία της οποίας τα γυρίσματα κράτησαν δυο χρόνια.
Συνολικά η ταινία έχει ένα χαρακτήρα αποκαλυπτικό καθώς ξεδιπλώνει σταδιακά έναν άνθρωπο που ζει μέσα από τις υπερβάσεις. Σωματικές, ψυχικές, πνευματικές ακόμα και συναισθηματικές καθώς είχε απαρνηθεί τα πάντα για να εξακολουθεί να είναι ο πρώτος στον κόσμο επί τόσα πολλά χρόνια.
Στη Θεσσαλονίκη ήρθε το δεύτερο βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ το οποίο μου τόνωσε πολύ το ηθικό σε μια δύσκολη περίοδο. Ήταν η εποχή που μόνταρα την Αλεμάγια και είχαν ξεκινήσει τα μεγάλα χρέη.
Η ταινία όπου προβλήθηκε, Φεστιβάλ, ειδικές προβολές, καθώς και στην ΕΡΤ, άρεσε πάρα πολύ. Μέχρι σήμερα ζητούν πολλοί να την δουν καθώς ο Γιάννης αποτελεί μια μοναδική περίπτωση.
Πάντα θα θυμάμαι το ντοκιμαντέρ για τον Γιάννη Κούρο ως κάτι πολύ σημαντικό για μένα.
Δεύτερο Βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τον Μάρτιο του 2004.
Ελεύθερος Τύπος
Ο Γιάννης σε δράση. Ύστερα από λίγες ώρες, όταν θα ξεμείνει από τις φυσικές του δυνάμεις, θα συνεχίσει τρέχοντας υπερβατικά. Και θα σαρώσει ακόμα ένα παγκόσμιο ρεκόρ...
Κρατώντας την ελληνική σημαία ύστερα από ακόμα μια επιτυχία του.
Ο Γιάννης Κούρος, έχοντας μόλις ορκιστεί για το διδακτορικό του, μαζί με την οικογένειά του.
