Η φίλη θεατρολόγος Δηώ Καγγελάρη είχε την εξαιρετική ιδέα της πραγματοποίησης μιας μοναδικής και χωρίς προηγούμενο ολονυχτίας, με αφορμή το έτος συμπλήρωσης 400 χρόνων από τον θάνατο του Σαίξπηρ.
Ο χώρος που επιλέχθηκε ήταν ο πλέον ιδανικός. Το ιστορικό υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, όπου ο Κάρολος Κουν είχε πραγματοποιήσει, μεταξύ πολλών αλησμόνητων παραστάσεων, ορισμένα αριστουργηματικά Σαιξπηρικά ανεβάσματα.
Ήταν μία παγωμένη νύχτα του Δεκεμβρίου. Η ολονυχτία ήταν μία έμπνευση της τελευταίας στιγμής, προτού εκπνεύσει το 2016 που σηματοδοτούσε την επέτειο και δεν υπήρχε χρόνος για μία καλύτερη οργάνωση. Δεν πέρασαν όλοι και όλες που θα έρχονταν κανονικά, όμως παρέλασαν εκείνη τη νύχτα, από τις 9 το βράδυ μέχρι την άλλη μέρα στις 7, ορισμένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού θεάτρου, για να παίξουν έναν μονόλογο, μία σκηνή ή ένα σονέτο.
Κρατώ την εξαιρετική παρουσία του Μιχαήλ Μαρμαρινού, ο οποίος ήρθε για να μάς αφηγηθεί την εμπειρία του από την ανεπανάληπτη παράσταση του Άμλετ, στο Θησείο, το 1998. Τότε, άνοιγε κάποια στιγμή η πίσω πόρτα της σκηνής και ο Άμλετ - Μαρμαρινός έβγαινε στην πόλη, τρέχοντας στους γύρω δρόμους, κάποιες φορές υπό βροχή ή χιόνι και οι υπόλοιποι ηθοποιοί έπαιρναν εμάς τους θεατές από το χέρι και μάς πήγαιναν μέχρι έξω για να τον περιμένουμε. Εκείνος ερχόταν χωρίς να πει το παραμικρό, φέρνοντας όμως κάτι βαθιά βιωμένο από την αλήθεια της πόλης.
Εγώ, σε εκείνη την ολονυχτία, είχα αναλάβει με την μία κάμερα να κινηματογραφώ όσα συνέβαιναν επί σκηνής, στο ασφυκτικά γεμάτο Υπόγειο. Η σύντροφός μου, Αποστολία Παπαϊωάννου, επίσης σκηνοθέτις, κατέγραφε όσα γίνονταν έξω, στην αναμονή του φουαγιέ και στα παρασκήνια.
Τις μέρες που ακολούθησαν πήγα με μία κάμερα και κινηματογράφησα την ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων μεταξύ της Πλατείας Συντάγματος και εκείνης της Ομόνοιας, ανάμεσα στις οποίες βρίσκεται το Υπόγειο. Ήταν η περίοδος της βαριάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Υπήρχε χαρά, αλλά υπήρχαν και οι πολυάριθμοι άστεγοι. Μετανάστες και πρόσφυγες που διασκέδαζαν όσο ήταν δυνατό, αλλά με μεγάλη ζωντάνια, όπως και οικογένειες που είχαν βγει με τα παιδιά τους για να γιορτάσουν.
Κάτι ακόμα που κινηματογράφησα τις επόμενες μέρες, ήταν ο Μιχαήλ Μαρμαρινός στο Θέατρο Θησείο, όπου επανέλαβε ακριβώς εκείνο που είχε κάνει το μακρινό πλέον 1998, βγαίνοντας έξω και τρέχοντας ως Άμλετ. Αυτή τη φορά, επιστρέφοντας, ήρθε στην κάμερα και απλά κοίταξε τον φακό.
Όλα αυτά μαζί, συνέθεσαν μία ταινία χειροποίητη από δύο ανθρώπους (το μοντάζ έκανε η Αποστολία) η οποία προβλήθηκε μόνο μία φορά στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το 2018. Η ΕΡΤ, όπως και οποιοσδήποτε άλλος φορέας, δεν θέλησαν να προβάλουν την ταινία, καθώς δεν έχει συνεντεύξεις, ούτε voice over, παρά μόνο δράση.
Πάντως, παραμένει μία ταινία μοναδική ως ντοκουμέντο, που αξίζει να ανακαλυφθεί στο μέλλον.
