Ο Ανδρέας Παγουλάτος υπήρξε ένας από τους καλύτερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Ιδιαίτερος ποιητής, λάτρης του κινηματογράφου, για τον οποίο έγραψε πάμπολλα σπουδαία κείμενα, και ειδικά της μικρού μήκους ταινίας και ασφαλώς ψυχή του περίφημου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ “Κινηματογράφος και Πραγματικότητα” το οποίο από το 1989 μέχρι το 2010 σύστηνε στο αθηναϊκό κοινό, κάθε χρόνο στο Γαλλικό Ινστιτούτο, όλους τους σπουδαίους δημιουργούς της ιστορίας του παγκόσμιου ντοκιμαντέρ αλλά και όλους τους Έλληνες ντοκιμαντερίστες.
Ο Ανδρέας ήταν μια αυθεντικά αναγεννησιακή μορφή, με τεράστια καλλιέργεια, ο πιο ευγενής άνθρωπος που μπορώ να σκεφτώ και την ίδια στιγμή ένας σπουδαίος φίλος για μένα.
Το 2008 και το 2009 ξεκίνησα να τον κινηματογραφώ, στην προετοιμασία και την πραγματοποίηση δυο αντίστοιχων φεστιβάλ “Κινηματογράφος και Πραγματικότητα”, με σκοπό να κάνω ένα “Παρασκήνιο” γι αυτόν και τη σπουδαία δουλειά του στο χώρο του ντοκιμαντέρ.
Για πολλούς και διάφορους λόγους το “Παρασκήνιο” δεν πραγματοποιήθηκε.
Όταν ο Ανδρέας πέθανε, εντελώς ξαφνικά, το Μάρτιο του 2010, αφού συνήλθα κάπως από το ισχυρό σοκ σκέφτηκα ότι το υλικό που είχα τραβήξει δεν αρκούσε για ένα κανονικό ντοκιμαντέρ όπως αρχικά το είχα φανταστεί, καθώς θεωρούσα ότι θα μεσολαβούσαν πολλά γυρίσματα σε βάθος χρόνου, αλλά θα μπορούσε να προκύψει ένα μικρού μήκους ντοκιμαντέρ για τον Ανδρέα.
Πράγματι, με αφορμή τον ένα χρόνο από το θάνατό του μόνταρα αυτή τη 15λεπτη ταινία, η οποία προβλήθηκε στη μια και μοναδική διοργάνωση που πραγματοποιήθηκε μετά το θάνατό του, το Μάρτιο του 2011 και έγινε δεκτή με πολλή συγκίνηση.
