Το φθινόπωρο του 2007 ο Θωμάς Μοσχόπουλος και η ομάδα του, στο θέατρο Αμόρε, ανέλαβαν ένα τολμηρό εγχείρημα για μια αυτοσχεδιαστική παράσταση με άξονα τις “Μεταμορφώσεις του Οβίδιου”. Η κάμερα παρακολούθησε την εκλεκτή ομάδα από την πρώτη πρόβα μέχρι την τελευταία παράσταση, επί επτά μήνες.
Σενάριο - Σκηνοθεσία:
Ηλίας Γιαννακάκης
Τα γυρίσματα κράτησαν επτά μήνες. Από την έναρξη των προβών μέχρι και την τελευταία παράσταση.
Άλλωστε επρόκειτο για μια αυτοσχεδιαστική διασκευή του έργου του Οβίδιου. Το κείμενο γραφόταν σε κάθε πρόβα ως αποτέλεσμα της συνεργασίας της ομάδας, υπό την καθοδήγηση, ασφαλώς, του Θωμά Μοσχόπουλου. Κατά συνέπεια κάθε παράσταση, όπως και η ψυχολογία των ηθοποιών ή του σκηνοθέτη, μπορούσε, εν δυνάμει, να μεταβάλλεται μέχρι τέλους.
Όπως και έγινε τελικά.
Αυτός ήταν ο λόγος που είχα τέτοιο κίνητρο για την κινηματογράφηση της διαδικασίας. Ήταν μια διαδικασία ζωντανή και ρέουσα. Όπως πρέπει να είναι και ένα ντοκιμαντέρ.
Το αποτέλεσμα εμπεριείχε την άτσαλη αυθεντικότητα που είχαν οι ταινίες μου εκείνης της περιόδου. Με χειροποίητη κάμερα από την πλευρά μου και χωρίς τρίποδο πολλές φορές.
Θυμάμαι ένα περιστατικό όπου η ένταση ανάμεσα στον Θωμά Μοσχόπουλο και μια ηθοποιό της ομάδας ανέβηκε πολύ στη διάρκεια της πρόβας. Έκλεισα αμέσως την κάμερα και την κατέβασα ώστε να δουν όλοι ότι δεν κινηματογραφώ. Ουδείς όμως έδωσε σημασία. Ήταν πιο χαλαροί από μένα. Μέσα στην έντασή τους...
Συνολικά προέκυψε μια ταινία που εξακολουθώ να αγαπώ πολύ.
Γιατί μου έδωσε τη δυνατότητα να βρεθώ εντός του θεάτρου Αμόρε τις παραστάσεις του οποίου παρακολουθούσα συστηματικά ως θεατής.
Είναι χαρακτηριστικό ότι λίγο πριν από το τελευταίο γύρισμα, την τελευταία ημέρα των παραστάσεων δηλαδή, ανακοινώθηκε επίσημα το κλείσιμο του Αμόρε ύστερα από 17 χρόνια που έγραψαν ιστορία.
Η φόρτιση ήταν μεγάλη. Υπήρξε έντονη και στον τελευταίο χαιρετισμό προς το κοινό αλλά και στη συνέχεια στα παρασκήνια. Και όλη εκείνη, η φορτισμένη συγκινησιακά ατμόσφαιρα, καταγράφηκε από την κάμερα.
Στην ταινία εκείνη μου δόθηκε επίσης η δυνατότητα να έρθω πολύ κοντά με τον Θωμά Μοσχόπουλο που ήταν, ωσ σκηνοθέτης και εμψυχωτής του όλου εγχειρήματος, το βασικό πρόσωπο που εκτέθηκε στην κάμερα. Τον εκτιμώ πάρα πολύ και παραμένουμε φίλοι μέχρι σήμερα.
Με εμπιστεύτηκε σε μια ευαίσθητη στιγμή του και αυτό ήταν πολύ σημαντικό για μένα.
Με δεδομένο ότι η ταινία συνέπεσε με το κλείσιμο του Αμόρε πήρα, πάνω στη βράση, μια απόφαση να καταγράψω όλους τους συντελεστές που είχαν παρελάσει από το θέατρο επί 17 χρόνια. Αν όχι όλους, τους πιο πολλούς. Έτσι, ολόκληρο το Μαϊο του 2008, ευτυχώς συνέπεσε να έχω την άνεση του χρόνου, εγκαταστάθηκα στο Αμόρε και κινηματογράφησα τους πάντες.
Η ταινία αυτή δεν έχει ακόμα (!!!) μονταριστεί. Ελπίζω να είναι έτοιμη στα δέκα χρόνια από τότε, το 2018.
Συνολικά το “Παρασκήνιο” για τις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου είναι πολύ ζωντανό μέσα μου και αποτέλεσε την πρώτη μου προσπάθεια να κινηματογραφήσω, συστηματικά και σε βάθος χρόνου, τη θεατρική διαδικασία. Κάτι στο οποίο επανήλθα, πολύ πιο εμπεριστατωμένα και σχολαστικά, στα τελευταία χρόνια, συνεργαζόμενος με το Φεστιβάλ Αθηνών και τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του ιδρύματος Ωνάση.
