Φωτογραφία:
Δημήτρης Κορδελάς
Ηχοληψία:
Δημήτρης Βασιλειάδης
Βοηθός παραγωγής:
Φάνης Καραγιώργος
Εκτέλεση παραγωγής για την ΕΡΤ:
Περίπλους
Σενάριο - Σκηνοθεσία:
Ηλίας Γιαννακάκης
Ήταν μια πολύ ευτυχής συνάντηση εκείνη με τον Μένη Κουμανταρέα. Με αφορμή το βιβλίο του, “Σεραφείμ και Χερουβείμ”, που είχε εκδοθεί το 1981 και αποτελούνταν από διηγήματα με ήρωες γύρω από τη Πλατεία Βικτωρίας, το μέρος που είχε καθορίσει τον Κουμανταρέα και όπου βρισκόταν το πατρικό του. Σε εκείνα τα μέρη επιστρέψαμε και τα περπατήσαμε μαζί του, κινηματογραφώντας τον.
Ήταν σαν ένα ιδιότυπο ταξίδι στο χρόνο. Πολλά είχαν αλλάξει και αρκετά άλλα είχαν μείνει τόσο ίδια ώστε να κεντρίζουν τη μνήμη του Μένη Κουμανταρέα.
Μου άρεσε πολύ ο Κουμανταρέας. Είχε μια αστική ευγένεια υψηλού επιπέδου και τη συνακόλουθη καλλιέργεια, που τόσο πολύ λείπουν όσο περνούν τα χρόνια και ειδικά στην περίοδο της κρίσης.
Και ήταν τόσο ειλικρινής και άμεσος. Όταν βρεθήκαμε στο Πεδίο του Άρεως, στο παλιό Green Park και στον Ηλεκτρικό της Πλατείας Βικτωρίας, οι αφηγήσεις και τα σχόλια που έκανε ένωναν, εκεί στο φτερό, το χθες με το τότε. Αυτό που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή. Και με ένα παράξενο τρόπο ήταν σαν να διέβλεπε την κρίση που ερχόταν ακάθεκτη.
Ήταν και για μένα μεγάλο σοκ η δολοφονία του. Πιστεύω, όμως, ότι γνώριζε πως έπαιζε με τις πιθανότητες να του συμβεί κάτι τέτοιο. Και αυτό αποκαλύπτει έναν παθιασμένο και γενναίο άνθρωπο. Που εκτός από όλα αυτά, ήταν ένας σπουδαίος συγγραφέας.
Θυμάμαι ότι πήγα στο σπίτι του και του έδειξα το τελικό επεισόδιο μήπως ήθελε κάποια αλλαγή. Φαινόταν όμως πολύ ικανοποιημένος. Ευτυχώς. Αντί για ευχαριστώ, όπως με χαιρετούσε στην πόρτα, μου είπε”...Ηλία, αν χρειαστείς οτιδήποτε, μη διστάσεις να μου το πεις...δυστυχώς ή ευτυχώς στην ηλικία μου έχω υψηλές
γνωριμίες, καλούς φίλους και αυτούς πρέπει να τους χρησιμοποιούμε για κάτι που αξίζει στ' αλήθεια...”.
Δεν χρειάστηκε ή μάλλον δεν του το ζήτησα ποτέ, αλλά ήταν τόσο ευγενικός ο τρόπος που το είχε εκφράσει...
