Πίσω από κάθε κτίσμα ή αρχιτεκτονικό σχέδιο του Άρη Κωνσταντινίδη, υπήρχε η θεωρία του για τα περίφημα Δοχεία Ζωής και την αταλάντευτη συνέχεια στον τρόπο με τον οποίο έχτιζαν οι Έλληνες από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας.
Αυτό είναι και το μοναδικό μου ντοκιμαντέρ, μέχρι στιγμής, για έναν αρχιτέκτονα.
Και αυτή η ταινία γυρίστηκε την περίοδο που δούλευα σε ρυθμούς που σήμερα δεν τολμώ ούτε να διανοηθώ.
Γι αυτό το λόγο δεν έκανα περισσότερα επεισόδια στη συγκεκριμένη σειρά, κάτι που είχε συμβεί επίσης για τον ίδιο λόγο και σε άλλες σειρές που συμμετείχα τότε.
Ήθελα να συμμετάσχω, όμως. Όπως ήθελα επίσης να συνεργαστώ μια φορά με τον παραγωγό, τον Νίκο Ταμιωλάκη και του ζήτησα να κάνω μόνο ένα επεισόδιο.
Και αν ήταν δυνατό, τον Άρη Κωνσταντινίδη.
Από μια επαγγελματική διαστροφή ή δημιουργικό εγωισμό, που θεωρώ ότι είναι απαραίτητος σε κάποιες περιπτώσεις, ήθελα στις σειρές που συμμετείχα με ένα και μόνο επεισόδιο, να φτάνω σε ακόμα καλύτερο και πιο πρωτότυπο αποτέλεσμα.
Στην περίπτωση του Άρη Κωνσταντινίδη είχαν ήδη γραφτεί πολλά βιβλία, μελέτες, αφιερώματα και είχαν προηγηθεί δυο πάρα πολύ καλά τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ.
Το ένα από τον Θάνο Αναστόπουλο, τη δεκαετία του ογδόντα, με συμμετοχή και του ίδιου του αρχιτέκτονα και το άλλο λίγα μόλις χρόνια νωρίτερα από τότε που ξεκίνησα εγώ το δικό μου. Το είχε κάνει ο Απόστολος Καρακάσης για το “Παρασκήνιο”.
Ουσιαστικά οτιδήποτε βιογραφικό είχε υπερκαλυφθεί.
Εγώ έπρεπε να κάνω ένα μετα - βιογραφικό ντοκιμαντέρ για τον Κωνσταντινίδη.
Σε συνεργασία με τον Γιώργο Τζιρτζιλάκη, επιστημονικό σύμβουλο και οικοδεσπότη της σειράς, αρχιτέκτονας και πανεπιστημιακός ο ίδιος, πήραμε κάποιες αποφάσεις.
Συμφωνήσαμε να μην είναι βιογραφικό το ντοκιμαντέρ.
Να εστιάσουμε στην αρχετυπική σκέψη του Κωνσταντινίδη που ήταν τα λεγόμενα Δοχεία ζωής. Ένα σχήμα που ξεκινούσε, σύμφωνα με όσα υποστήριζε ο ίδιος με θέρμη, από την αρχαιότητα και έφτανε μέχρι τις μέρες μας και ήταν εναρμονισμένο με το ελληνικό φως και τοπίο.
Το σχήμα που περιλάμβανε ένα κτίσμα, ένα υπόστεγο (για τον καυτό ήλιο) και μια αυλή.
Αποφασίσαμε, χρησιμοποιώντας τις υπέροχες φωτογραφίες που τραβούσε επί χρόνια ο ίδιος καθώς και τα σχέδιά του, να οδηγηθούμε στο δρόμο μέσα από τον οποίο τα περίφημα Δοχεία ζωής του ενυπήρχαν στην καθημερινή ζωή των πιο απλών ανθρώπων μέχρι και στις μέρες μας.
Και επίσης ανιχνεύσαμε με ποιο τρόπο αποτέλεσαν τη βάση για τη δημιουργία των περίφημων Ξενία που κατασκεύασε σε όλη την Ελλάδα.
Αναζήτησα και βρήκα, με τη συνδρομή του Νίκου Μητρογιαννόπουλου, ερασιτεχνικά φιλμάκια super -8 από την Ελλάδα του πενήντα και του εξήντα που στοιχειοθετούσαν μέσα από την εικόνα τα όσα υποστήριζε ο Κωνσταντινίδης.
Και ακόμα εξασφαλίσαμε τον ίδιο να μιλά, σε υλικό αρχείου από το ντοκιμαντέρ του Θάνου Αναστόπουλου.
Όλα αυτά, σε συνάρτηση με τη μια και μόνη συμμετοχή ομιλητή, που ήταν όμως ο γιος του Άρη Κωνσταντινίδη και της Ναταλίας Μελά, επίσης αρχιτέκτονας, καθώς και μια σειρά από πολύ ενδιαφέρουσες περιηγήσεις σε διάφορα σημεία της Αττικής, με οδηγό και αναλυτή τον Γιώργο Τζιρτζιλάκη, όπου μπορούσαμε να βρούμε ζωντανά στοιχεία από τα Δοχεία Ζωής, προέκυψε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και εντελώς πρωτότυπη σύνθεση πάνω στη σκέψη και το έργο του Άρη Κωνσταντινίδη.
Είμαι πολύ ευτυχής με το αποτέλεσμα.
