Η ιστορία της Εθνικής ποδοσφαίρου, σε δυο μέρη, από το 1929 μέχρι το 2008.
Εμφανίζονται:
Λεωνίδας Ανδριανόπουλος, Γιώργος Δαρίβας, Γιάννης Παπαντωνίου, Λάμπης Κουϊρουκίδης, Κώστας Καραπατής, Κώστας Νεστορίδης, Σάββας Παπάζογλου, Τάκης Λουκανίδης, Αριστείδης Καμάρας, Λέανδρος Συμεωνίδης, Τάκης Οικονομόπουλος, Κώστας Πολυχρονίου, Νίκος Κατσαρός, Ανδρέας Μπόμης, Μίμης Δομάζος, Μίμης Παπαϊωάννου, Γιώργος Κούδας, Κώστας Ελευθεράκης - Κώστας Αϊδινίου, Βασίλης Χατζηπαναγής, Αντώνης Αντωνιάδης, Ηλίας Μπαζίνας, Αντώνης Πανούτσος, Αντώνης Καρπετόπουλος, Τάκης Νικολούδης, Λάκης Νικολάου, Μανώλης Μαυρομμάτης, Νίκος Χρηστίδης, Βασίλης Κωνσταντίνου, Χρήστος Σωτηρακόπουλος, Γιάννης Γούναρης, Παναγιώτης Κελεσίδης, Ντίνος Κούης, Νίκος Σαργκάνης, Λάκης Παπαϊωάννου, Τάσος Μητρόπουλος, Γιώργος Σκαρτάδος, Χρήστος Αρχοντίδης, Θωμάς Μαύρος, Γιάννης Καλλιτζάκης, Στέλιος Μανωλάς, Κούλης Αποστολίδης, Αλκέτας Παναγούλιας, Γ.Χ. Γεωργιάδης, Αντώνης Νικοπολίδης, Γιώργος Καραγκούνης και Βασίλης Τσιάρτας.
Διεύθυνση Φωτογραφίας:
Κλαούντιο Μπολιβάρ
Ηχοληψία:
Δημήτρης Κανελλόπουλος
Βοηθός παραγωγής:
Γιάννης Βικίας
Έρευνα αρχείων:
Άκης Παπαδόπουλος
Κείμενα - Αφήγηση:
Κωνσταντίνος Καμάρας
Σενάριο - Ιστορική Τεκμηρίωση - Σκηνοθεσία:
Ηλίας Γιαννακάκης
Και μόνο τα ονόματα δείχνουν πόσο ψηλά ήταν ο πήχης. Και ποιοτικά και ποσοτικά.
Με δεδομένο ότι τα γυρίσματα κράτησαν τέσσερις μήνες, κάθε φορά που συναντούσαμε έναν ομιλητή συζητούσαμε τόσο για τις ομάδες στις οποίες είχε αγωνιστεί (αρκετές φορές 2 ή 3 ομάδες) αλλά και για την παρουσία του στην Εθνική ομάδα.
Κάπως έτσι είχαμε την πρωτοφανή πολυτέλεια να έχουμε σε αυτά τα δυο επεισόδια της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου 47 (!!!) σπουδαίους ομιλητές.
Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος για τον οποίο ζήτησα να υπάρχουν μεγάλες εκδοχές καθώς δεν ήθελα να πάνε χαμένες όλες εκείνες οι σπουδαίες μαρτυρίες και τα αντίστοιχα υλικά τους.
Και πρέπει να υπογραμμίσω ότι η κάθε συνέντευξη που κάναμε διαρκούσε πολλή ώρα και πήγαινε σε βάθος. Ώστε να προκύψει όλο εκείνο το πολύτιμο υλικό.
Στα δυο επεισόδια, το μοντάζ έκανε εδώ η Μυρτώ Λεκατσά, καλύψαμε, ψηφίδα - ψηφίδα, όλες τα κεφάλαια της ιστορίας της Εθνικής ομάδας. Τα πασίγνωστα και τα άγνωστα. Τα δυσάρεστα και τα θριαμβευτικά.
Τα μικρά (και φαινομενικά ασήμαντα) έως τα μεγάλα.
Υπήρχαν οι βιωμένες μαρτυρίες, υπήρχε το σχόλιο και η ανάλυση σημαντικών δημοσιογράφων όλων των περιόδων και υπήρχε, ασφαλώς, το κείμενο της αφήγησης μέσα από το οποίο όλα συμπληρώνονταν, ενώνονταν και προχωρούσε η ροή της ιστορίας.
Και φυσικά πάμπολλα υλικά. Κινηματογραφικά, τηλεοπτικά, ηχητικά, φωτογραφικά, εφημερίδες, περιοδικά, σκίτσα κ.λ.π.
Θέση στην ιστορία της Εθνικής ομάδας είχαν τόσο τα πρώτα βήματα, τη μακρινή δεκαετία του τριάντα, όσο και ο αγώνας Μικτής Μακρονήσου - Ολυμπιακού στη Λεωφόρο το 1949 καθώς η Μικτή Μακρονήσου αποτελούσε μια άτυπη Εθνική ομάδα των απόβλητων, τότε, Ελλήνων. Και θεώρησα ότι ασφαλώς είχε θέση στην εξιστόρησή μας.
Ανάμεσα στα πολλά και σπουδαία δεν θα ξεχάσω ορισμένες ξεχωριστές στιγμές:
Τη συγκίνηση από τις αφηγήσεις του αιωνόβιου, τότε, Λεωνίδα Ανδριανόπουλου. Κουβαλούσε ένα ήθος εντελώς διαφορετικό, πολύ υψηλό, και αισθανόμουν ότι μιλώντας μαζί του έκανα ταξίδι στο χρόνο. Στη μακρινή δεκαετία του τριάντα.
Τη σπουδαία μαρτυρία του Γιώργου Δαρίβα που μιλούσε για την εμπειρία του στη Μακρόνησο και τον γνωστό αγώνα μεταξύ Μικτής Μακρονήσου - Ολυμπιακού, το 1949, όπου, ως εξόριστος, είχε βάλει γκολ απέναντι στην κανονική του ομάδα, τον Ολυμπιακό, χαρίζοντας τη νίκη στη Μικτή.
Τον Κώστα Καραπατή να περιγράφει γλαφυρά όλο το περιστατικό με την ανταρσία των παικτών της Εθνικής Ομάδας το 1953, περιστατικό που ενέπνευσε την ταινία “Οι Άσσοι των γηπέδων” του Βασίλη Γεωργιάδη και στη συνέχεια να αναφέρεται με μοναδικό τρόπο στην εκδίωξή του, πολλά χρόνια αργότερα, το 1968, από τη τεχνική ηγεσία της Εθνικής όταν κατέβασε από το λεωφορείο τη γυναίκα του πανίσχυρου χουντικού ΓΓΑ Ασλανίδη, επειδή αυτή κάπνιζε.
Τον Σάββα Παπάζογλου να μιλά για ένα παγωμένο χειμωνιάτικο βράδυ του 1957 στο ξενοδοχείο στο Βελιγράδι, πριν από έναν αγώνα με την πανίσχυρη Γιουγκοσλαβία, όπου οι συνοδοί, ορισμένοι δημοσιογράφοι και κάποιοι ακόμα από την ελληνική αποστολή ήταν πράκτορες της ΚΥΠ και τηλεγραφούσαν στην Αθήνα για να καρφώσουν τους αριστερούς ποδοσφαιριστές μεταφέροντας όσα έλεγαν.
Τον Λέανδρο Συμεωνίδη να μιλά για την τελευταία εφτάρα, από τους Δανούς, το 1960, όταν η ελληνική αποστολή επιδόθηκε σε κάθε είδους κραιπάλη με δεδομένο ότι στη Δανία επιτρέπονταν όλα: Ποτά, ελεύθερος έρωτας, μαύρο και χαρτοπαιξία. Κάπως έτσι, με πολύ χιούμορ, ο Συμεωνίδης ερμήνευσε το πώς από το αξιοπρεπές 4-2 στο 89ο λεπτό, καταλήξαμε, απολύτως εξαντλημένοι στο τέλος, στο ταπεινωτικό 7-2 στο 92ο λεπτό...
Τη σπουδαία ενότητα όπου όλοι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές μιλούν για την απώλεια της πρόκρισης στο Μεξικό το 1970.
Τον Κώστα Αϊδινίου να λέει πως όταν τραυματίστηκε στον αγώνα με τη Γαλλία το 1973, δεν ήθελε να βγει με φορείο για να μην τρομάξει η αγαπημένη του μητέρα καθώς ο αγώνας μεταδιδόταν σε ζωντανή μετάδοση.
Τον Μίμη Παπαϊωάννου, με εξαίσιο χιούμορ, να αναφέρεται στις δυο ισοπαλίες με τους Παγκόσμιους πρωταθλητές Δυτικογερμανούς, το 1974 -75, όταν “...τους εξουδετερώσαμε λόγω του εντελώς παλαβού και άναρχου τρόπου με τον οποίο παίζαμε...”.
Τον Αντωνιάδη να μιλά για την εξευτελιστική ήττα από τη Μάλτα το 1975, τον Βασίλη Χατζηπαναγή για τη μια και μοναδική συμμετοχή του στη Εθνική το 1976, τον Αλκέτα Παναγούλια και τον Βασίλη Κωνσταντίνου να διαφωνούν για το αν ήταν πέναλτι η γνωστή φάση που έφερε την ήττα από την Ολλανδία με 1-0 το 1980 στο Ευρωπαϊκό.
Και ακόμα τον Νίκο Σαργκάνη να μιλά για την απίστευτη νύχτα στην Κοπεγχάγη, τον Χρήστο Αρχοντίδη και τον Θωμά Μαύρο να παρουσιάζουν ο καθένας τη δική του εκδοχή για την τρομερή τους κόντρα το 1983, τον Μανωλά και τον Παναγούλια να αναφέρονται με εντελώς διαφορετική διάθεση στο κάζο του 1994 στις ΗΠΑ και φυσικά τον Καραγκούνη, τον Νικοπολίδη και τον Τσιάρτα να αφηγούνται το θαύμα του 2004.
Όλα αυτά είναι ελάχιστες αναφορές ανάμεσα σε πάμπολλες υπέροχες αφηγήσεις.
Ελευθεροτυπία
Ελευθεροτυπία
Ελευθεροτυπία
SportDay
