Η ιστορία του ποδοσφαιρικού Άρη από την ίδρυσή του μέχρι το 2009.
Εμφανίζονται:
Αλκέτας Παναγούλιας, Λεωνίδας (Παλέρμο) Ποζάνης, Κλεάνθης Βικελίδης (από υλικό αρχείου), Νίκος Χρηστίδης, Αλέκος Αλεξιάδης, Θόδωρος Πάλλας, Τάκης Λουκανίδης, Ντίνος Κούης, Γιώργος Ζήνδρος, Βασίλης Δημητριάδης και Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Διεύθυνση Φωτογραφίας:
Κλαούντιο Μπολιβάρ
Ηχοληψία:
Δημήτρης Κανελλόπουλος
Βοηθός παραγωγής:
Γιάννης Βικίας
Έρευνα αρχείων:
Άκης Παπαδόπουλος
Κείμενα - Αφήγηση:
Κωνσταντίνος Καμάρας
Σενάριο - Ιστορική Τεκμηρίωση - Σκηνοθεσία:
Ηλίας Γιαννακάκης
Αν ο ΠΑΟΚ εκφράζει τους πρόσφυγες, ο Άρης είναι η έκφραση της παλιάς αστικής Θεσσαλονίκης. Προέκυψε από τα σπλάχνα του Ηρακλή και αντιπροσωπεύει τις παραγωγικές τάξεις.
Όπως διαπίστωσα και στα αντίστοιχα ντοκιμαντέρ για τον ΠΑΟΚ και τον Ηρακλή, έτσι και οι παίκτες του Άρη έβγαζαν κάτι ευγενές, καθαρό και ίσως πιο αθώο σε σχέση με τους Αθηναίους και τους Πειραιώτες.
Στην ταινία για τον Άρη εστιάζουμε στη μεγάλη ομάδα των δεκαετιών τριάντα και σαράντα. Έχοντας εξασφαλίσει ένα σπανιότατο αρχειακό υλικό όπου ο μυθικός Κλεάνθης Βικελίδης, που είχε φύγει από τη ζωή ήδη από πολλά χρόνια, μιλά το 1977 στο γήπεδο Χαριλάου.
Ο Αλκέτας Παναγούλιας αναφέρεται στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι τις αρχές του εξήντα, ενώ εντυπωσιακή είναι η παρουσία του συγκινητικού Λεωνίδα Ποζάνη.
Ο Ποζάνης εργαζόταν στην τότε εταιρία ηλεκτρισμού (μετέπειτα ΔΕΗ) και συμμετείχε στο τεράστιο εγχείρημα εξηλεκτρισμού της χώρας (και ειδικά της Βόρειας Ελλάδας) που είχε καταστραφεί από την Κατοχή και τον Εμφύλιο.
Όλη την εβδομάδα βρισκόταν κάθε μέρα και σε μια άλλη πόλη, ανεβασμένος στους πυλώνες και το απόγευμα έκανε προπόνηση με την τοπική ομάδα. Είτε η Δόξα Δράμας είτε κάποια ομάδα στις Σέρρες, την Ξάνθη, την Αλεξανδρούπολη, το Κιλκίς, τη Βέροια κ.λ.π.
Την Κυριακή, χωρίς ούτε μια προπόνηση με τους συμπαίκτες του, έπαιζε και διακρινόταν με την ομάδα του Άρη. Ένας παίκτης - φάντασμα για την ομάδα και τους συμπαίκτες του, σε μια από τις πιο απίστευτες και συγκινητικές ιστορίες που υπάρχουν γύρω από το ποδόσφαιρο.
Ακολουθεί η ενότητα για τη μεγάλη ομάδα που έφτασε να πάρει το Κύπελλο Ελλάδας το 1970, κερδίζοντας με 1-0 τον ΠΑΟΚ. Ο μοναδικός τίτλος του Άρη από το 1946 μέχρι σήμερα. Με σπουδαίο αρχειακό υλικό από τα επίκαιρα και καταπληκτικές αφηγήσεις από τους Νίκο Χρηστίδη, Αλέκο Αλεξιάδη, Τάκη Λουκανίδη και Θόδωρο Πάλλα.
Ο Χρηστίδης, θα το επαναλάβω, είναι μοναδικά συγκροτημένος και με υπέροχο λόγο ενώ ο Αλεξιάδης υπήρξε κορυφαίος κεντρικός κυνηγός, από τους πιο αδικημένους στην Ελλάδα και αυθεντική λαϊκή φυσιογνωμία.
Ακολουθεί η ανανέωση του 1974 στην οποία είχε, ως προπονητής, μεγάλο μερίδιο ο Παναγούλιας και μιλά γι αυτό.
Και φτάνουμε στη μεγάλη ομάδα των τελών της δεκαετίας του εβδομήντα και των αρχών του ογδόντα.
Την έχω ζήσει και τη θυμάμαι εκείνη τη σπουδαία ομάδα.
Έπαιζε αυθεντικά μοντέρνο ποδόσφαιρο, με κατοχή μπάλας και ομαδικό πνεύμα.
Και αστέρια όπως ο Κούης, ο Ζήνδρος και ο Πάλλας οι οποίοι μίλησαν με συγκίνηση.
Για τη χρονιά που ο Άρης κέρδισε όλους τους αντιπάλους στου Χαριλάου, το 1978-79, για τη μεγάλη Ευρωπαϊκή πορεία του 1979-80 με τους περίφημους αποκλεισμούς της Μπενφίκα και της Περούτζα και φυσικά για την οδυνηρή χαμένη ευκαιρία, το μπαράζ του Βόλου, όπου χάθηκε το πρώτο επαγγελματικό πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό.
Μια ήττα καθοριστική στην ιστορία της ομάδας.
Την ταινία κλείνει ο Βασίλης Δημητριάδης ως εκπρόσωπος των πιο πρόσφατων χρόνων.
Η ταινία για τον Άρη μου άφησε μια πολύ γλυκιά και φίνα ανάμνηση.
