Η ιστορία του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού από το 1908 μέχρι το 2009.
Εμφανίζονται:
Βαγγέλης Φουντουκίδης, Αριστείδης Καμάρας, Γιάννης Παπαντωνίου, Πάνος Δάφνος, Κώστας Δάφνος, Βαγγέλης Πανάκης, Γιώργος Κουρτζίδης, Λάκης Πρόγιος, Μίμης Δομάζος, Αντώνης Αντωνιάδης, Φραγκίσκος Σούρπης, Κώστας Ελευθεράκης, Τάκης Λουκανίδης, Βασίλης Κωνσταντίνου, Μανώλης Μαυρομμάτης, Χουάν Ραμόν Ρότσα, Χρήστος Σωτηρακόπουλος, Γιάτσεκ Γκμόχ, Νίκος Σαργκάνης, Βέλιμιρ Ζάετς, Γιάννης Καλλιτζάκης, Γ.Χ. Γεωργιάδης και Γιώργος Καραγκούνης.
Στην περίπτωση του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού επιχειρήσαμε να σταθούμε στο Ευρωπαϊκό DNA του συλλόγου από τη μια πλευρά και στο μικρόβιο του διχασμού από την άλλη.
Έτσι, γίνεται αναφορά στον περίφημο Άγγελο Μεσσάρη, τον κορυφαίο έλληνα ποδοσφαιριστή της προπολεμικής περιόδου, ο οποίος σταμάτησε ξαφνικά στα 22 του μόλις χρόνια, κατά την επικρατούσα εκδοχή επειδή συγκρούστηκε με τον ισχυρό άντρα του συλλόγου, τον Απόστολο Νικολαϊδη. Μια κίνηση που αναστάτωσε και δίχασε τότε, επηρεάζοντας καθοριστικά την ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου αφού ο Ολυμπιακός πήρε κεφάλι και ήταν εκείνα τα χρόνια, μεταξύ 1932 - 1939, που απέκτησε το προσωνύμιο Θρύλος λόγω των συνεχών πρωταθλημάτων που είχε κατακτήσει.
Αργότερα εξετάζουμε τον άλλο μεγάλο διχασμό, την περίφημη “Ανανέωση” στα χρόνια 1966 - 1968, ενώ δέκα χρόνια αργότερα, 1977-78 αυτό συνεχίστηκε με την αποπομπή Δομάζου και Αντωνιάδη.
Ακολούθησε ο μεγάλος διχασμός με τη διάλυση της ομάδας μετά τη Ριζούπολη, που οδήγησε στα συλλαλητήρια εναντίον της οικογένειας Βαρδινογιάννη και την εξέλιξη της πολυμετοχικότητας
Από την άλλη πλευρά εξετάζουμε την ένδοξη Ευρωπαϊκή ιστορία της ομάδας, με έμφαση φυσικά στο Γουέμπλεϊ, που αποτελεί μια σημαντική ενότητα, στην πορεία προς τα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1984-85, τη μεγάλη πορεία στο ΟΥΕΦΑ το 1987-88, την ακόμα πιο σπουδαία του 1995-96, όταν έφτασε με το γκολ του Βαζέχα στον Άγιαξ μια ανάσα από τον τελικό του Champions League και ασφαλώς τη χρυσή τριετία 2000 - 2003.
Ενδιαμέσως εξετάζουμε τις μεγάλες ομάδες του Παναθηναϊκού, τους σπουδαίους παίκτες, τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα, την καταστροφή του γηπέδου το 1963, τις μικρές και άγνωστες στιγμές.
Υπάρχει μεγάλος αριθμός σπουδαίων αφηγήσεων και αναφέρω ελάχιστες μόνο από αυτές:
Ο Γιάννης Παπαντωνίου, ξεχασμένο σπουδαίο δεκάρι της δεκαετίας του πενήντα, για τον οποίο επέμεινα να μιλήσει καθώς θεωρώ ότι δεν έχει την εξέχουσα θέση που θα του άρμοζε στη ιστορία του Παναθηναϊκού, μιλά για τα χαμένα, από τον Ολυμπιακό, πρωταθλήματα εκείνης της περιόδου αποδίδοντάς τα στο άνισο σύστημα που ανάγκαζε τους πράσινους να παίζουν πρώτα στο τοπικό πρωτάθλημα με πανίσχυρους αντιπάλους, ΑΕΚ, Πανιώνιο, Απόλλωνα, Αστέρα, Φωστήρα και να πηγαίνει εξαντλημένος, σε εποχές ερασιτεχνισμού τότε, στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα.
Ο Γιώργος Κουρτζίδης, εντελώς λησμονημένη φιγούρα της ίδιας περιόδου, μιλά για το καταπληκτικό γκολ που είχε βάλει, με τη βοήθεια του αέρα, στο νικηφόρο τελικό με τον ΠΑΟΚ το 1955 στη Λεωφόρο.
Θυμάμαι ότι όταν τελειώσαμε το γύρισμα, ο ευγενέστατος Κουρτζίδης, άνθρωπος άλλης εποχής, μας χαιρέτησε και έφυγε. Για να γυρίσει ύστερα από λίγο με ένα κουτί γλυκά ώστε να μας ευχαριστήσει για την τιμή που του κάναμε να τον κινηματογραφήσουμε....
Ασφαλώς εξαιρετικά πρωτότυπη ήταν η παρουσία τω αδελφών Δάφνων.
Ο ένας ήταν φίλος του Παναθηναϊκού και ο άλλος του Ολυμπιακού. Στις δεκαετίες του πενήντα και του εξήντα τσακώνονταν για τις δυο ομάδες τόσο στο σπίτι τους όσο και στο γήπεδο...
Ο “πράσινος” Πάνος Δάφνος, διδάκτορας της Φιλοσοφίας, ήρθε σε ένα άλλο γύρισμα όπου στο γήπεδο της Λεωφόρου συνάντησε για πρώτη φορά από τότε τον ίνδαλμά του. Τον περίφημο Βαγγέλη Πανάκη. Μια ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή.
Ο Μίμης Δομάζος θυμάται ένα περιστατικό όπου σε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, ο μεγάλος, πλην όμως αντίπαλος Θανάσης Μπέμπης, που αποτελούσε το πρότυπο του Μίμη, όταν τέλειωσε ο αγώνας του έδωσε το σταυρουδάκι του αναγνωρίζοντας τον ως διάδοχό του....
Μια ταινία με πολύ συγκίνηση και σπουδαίο αρχειακό υλικό.
