Ο Walter Lassally, Άγγλος με γερμανική καταγωγή, υπήρξε ένας από τους κορυφαίους διευθυντές φωτογραφίες στον κόσμο.
Στα μέσα της δεκαετίας του πενήντα ήρθε στη Ελλάδα και ξεκίνησε μια συνεργασία με τον Μιχάλη Κακογιάννη που απέφερε έξι ταινίες. Ανάμεσά τους τον περίφημο Ζορμπά, για τον οποίο τιμήθηκε με Όσκαρ φωτογραφίας.
Παραγωγός:
Μιχάλης Παναγιωτόπουλος
Εκτέλεση παραγωγής:
Ηλίας Γιαννακάκης
Διεύθυνση Φωτογραφίας - Μοντάζ:
Γιώργος Αργυροηλιόπουλος
Βοηθός Διευθυντή Φωτογραφίας:
Κλαούντιο Μπολιβάρ
Ηχοληψία:
Χρήστος Παπαδόπουλος
Σενάριο - Σκηνοθεσία:
Ηλίας Γιαννακάκης
Η ταινία αυτή, γύρω από τον Walter Lassally, είναι από τις πιο αγαπημένες μου.
Από πολύ μικρή ηλικία οι ταινίες αποτελούσαν ένα πολύ βασικό συστατικό και αποκούμπι στη ζωή μου. Και τις ταινίες, εκτός φυσικά από τους σκηνοθέτες, τις γύριζαν οι διευθυντές φωτογραφίας. Και ο Walter υπήρξε ένας από τους κορυφαίους στον κόσμο.
Όταν έμαθα, πριν από πολλά χρόνια, ότι ο περίφημος Walter Lassally αποφάσισε να γίνει μόνιμος κάτοικος Σταυρού Χανίων, το μικρό χωριό όπου γυρίστηκε ο Ζορμπάς του Μιχάλη Κακογιάννη, αμέσως καρφώθηκε στο μυαλό μου η ιδέα για ένα ντοκιμαντέρ - πορτρέτο.
Η ιδέα ήταν προφανώς ελκυστική.
Μιλάμε για τον διευθυντή φωτογραφίας που ταυτίστηκε με το περίφημο Βρετανικό Free Cinema, από τα μέσα της δεκαετίας του πενήντα μέχρι τα μέσα εκείνης του εξήντα, που υπήρξε το “μάτι” κορυφαίων σκηνοθετών όπως ο Λίντσεϊ Άντερσον, ο Τόνι Ρίτσαρτσον, ο Τζέιμς Άιβορι και τόσων άλλων.
Ήταν, όμως, και ο διευθυντής φωτογραφίας που μοίρασε την επαγγελματική του καριέρα ανάμεσα στον παγκόσμιο και στον Ελληνικό κινηματογράφο. Συνεργάστηκε με αρκετούς Έλληνες σκηνοθέτες. Κυρίως, όμως, με τον Μιχάλη Κακογιάννη με τον οποίο πραγματοποίησε έξι ταινίες. “Το κορίτσι με τα μαύρα”, “Το τελευταίο ψέμα”, “Eroica”, “Ηλέκτρα”, “Ζορμπάς” και η “Μέρα που τα ψάρια βγήκαν στη στεριά”.
Για τον “Ζορμπά” ο Lasally τιμήθηκε με το Όσκαρ φωτογραφίας και όταν επέστρεψε στην Ελλάδα και στο Σταυρό, ύστερα από 35 σχεδόν χρόνια, αποφάσισε να παραχωρήσει το χρυσό αγαλματίδιο στην τοπική ταβέρνα ως ένα ελάχιστο χρέος απέναντι στους ντόπιους που είχαν συμμετάσχει στη ταινία.
Του τηλεφώνησα και δέχτηκε αμέσως να κάνουμε την ταινία. Ήταν τότε ήδη 78 ετών. Αλλά σε άριστη πνευματική και σωματική κατάσταση.
Βρεθήκαμε στη Κρήτη αρχές Ιουνίου του 2004. Μόλις είχα ολοκληρώσει το μιξάζ της “Αλεμάγια”. Και ήμουν απίστευτα ταλαιπωρημένος. Ψυχικά, σωματικά, οικονομικά.
Μονάχα στη διάρκεια του ταξιδιού με το πλοίο βρήκα χρόνο και διάβασα την αυτοβιογραφία του Lassally που είχε εκδώσει ο ίδιος στην Αγγλία μερικά χρόνια νωρίτερα.
Μαζί με τον Γιώργο Αργυροηλιόπουλο που είχε τεράστια συμμετοχή στην ταινία κάνοντας ακόμα και διεύθυνση παραγωγής όταν χρειάστηκε, τον παραγωγό Μιχάλη Παναγιωτόπουλο, τον Κλαούντιο Μπολιβάρ και τον Χρήστο Παπαδόπουλο, περάσαμε μια υπέροχη εβδομάδα ακολουθώντας με την κάμερα τον Lassally παντού. Στις βόλτες με τα σκυλιά του, εκεί που έτρωγε, στην ταβέρνα όπου είχε παραχωρήσει το Όσκαρ και έρχονταν οι τουρίστες για να φωτογραφιστούν μαζί του, στο σπίτι του όπου διοργάνωνε κινηματογραφικές προβολές για τους φίλους του και ασφαλώς στα μέρη όπου γυρίστηκε ο Ζορμπάς. Μας μίλησε για όλη του την πορεία από τότε που ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τον κινηματογράφο και μας μετέφερε με υπέροχο χιούμορ όλη του τη σοφία.
Προέκυψε μια πολύ όμορφη ταινία, με πλούτο εικόνων και συναισθημάτων, αλλά και μια ελευθεριότητα στο ύφος της.
Θυμάμαι ότι στο τελευταίο γύρισμα της ταινίας φύγαμε τρέχοντας γιατί ξεκινούσε ο εναρκτήριος αγώνας της Εθνικής Ελλάδας στο Euro της Πορτογαλίας. Τρέχαμε να προφτάσουμε την έναρξη του αγώνα στο καφενείο του Σταυρού και όπως ήμασταν φορτωμένοι με τα μηχανήματα και την κάμερα, ακούσαμε τους πανηγυρισμούς από το πρώτο γκολ του Καραγκούνη. Και αρχίσαμε να ουρλιάζουμε και εμείς (πάντα τρέχοντας) χωρίς να παραλείψουμε να χλευάσουμε τον Κλαούντιο που ο πατέρας του, αν και Ισπανός, έμενε μόνιμα στην Πορτογαλία. Αυτός, όμως, δε φάνηκε να ενοχλείται καθώς σιχαίνεται το ποδόσφαιρο...
Συμμετοχή στο Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης 2005.
