Η κάμερα του “Παρασκηνίου” βρέθηκε, ως συνέπεια μιας καλής τύχης, να είναι παρούσα στον πιο σημαντικό ρόλο στην καλλιτεχνική πορεία της Λυδίας Φωτοπούλου, στη “Γκόλφω” του Νίκου Καραθάνου, τη στιγμή ακριβώς που αυτός γεννιόταν.
Σενάριο - Σκηνοθεσία:
Ηλίας Γιαννακάκης
Το τελευταίο μου “Παρασκήνιο”. Είχε αναγγελθεί η προβολή του και λίγες μέρες νωρίτερα έκλεισε η ΕΡΤ, με το γνωστό ελεεινό τρόπο που την έκλεισαν, τον Ιούνιο του 2013.
Ήρθαν έτσι τα πράγματα ώστε το τελευταίο μου “Παρασκήνιο” να είναι ένα από τα καλύτερά μου.
Είμαι τυχερός σε αυτό. Κι αυτό οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στη Λυδία Φωτοπούλου που αποτέλεσε το θέμα της ταινίας.
Είχα αποφασίσει να μην είναι ένα συνολικά βιογραφικό πορτρέτο της Λυδίας.
Σκέφτηκα να επικεντρωθούμε από τη μια στο ρόλο της Δυσδαιμόνας. Από την παράσταση του Οθέλου σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά που είχε κάνει η Λυδία στο θέατρο Αμόρε την περίοδο 1991 - 92. Και από την άλλη στην παράσταση που ετοίμαζε την περίοδο που κάναμε τα γυρίσματα. Η οποία συνέπεσε να είναι το παρθενικό ανέβασμα της Γκόλφως από τον Νίκο Καραθάνο και την ομάδα του, στο Εθνικό Θέατρο. Και πιο συγκεκριμένα στο Rex, στην οδό Πανεπιστημίου.
Υπήρχε ένα σπουδαίο υλικό αρχείου από ένα “Παρασκήνιο” που είχε γυρίσει η Κατερίνα Ευαγγελάκου το 1992 και έτσι μπόρεσα να χρησιμοποιήσω κάποια πολύ χρήσιμα και συγκινητικά αποσπάσματα από τον Οθέλο αλλά και από την ίδια τη Λυδία είκοσι χρόνια νεότερη.
Η ιδέα ήταν να σχολιάζει η Λυδία τον εαυτό της βλέποντας εκείνες τις παλιές εικόνες και μέσα από πολύωρες συνεντεύξεις σήμερα, να περάσουμε στις πρόβες και στο κλίμα της Γκόλφως.
Κινηματογραφώντας τις πρόβες της Γκόλφως ήταν φανερό εξαρχής ότι κάτι πολύ σπουδαίο γεννιόταν μπροστά στα μάτια μου.
Εμφανίστηκε λίγο και ο Νίκος Καραθάνος μιλώντας στην κάμερα για τη Λυδία. Ξαφνικά, όσο κινηματογραφούσα τις πρόβες της Γκόλφως, ήταν μαζί μου και η Αποστολία, η ταινία απέκτησε μια αναπάντεχη δύναμη καθώς συνδέθηκε με κάτι σπουδαίο που γεννιόταν μπροστά στην κάμερα και συμπεριλάμβανε τη Λυδία στον καλύτερο ρόλο της ζωής της. Αυτό ήταν αληθινή ευλογία.
Μεταξύ της Δυσδαιμόνας του 1992 και της Γκόλφως του 2013 πέρασε όλη η ζωή της Λυδίας και το ντοκιμαντέρ βρήκε έναν εντελώς αναπάντεχο συμπρωταγωνιστή στο πρόσωπο του Ραχάτ. Του αγαπημένου σκύλου της Λυδίας που έμελλε να εξελιχθεί σε ισότιμο, σχεδόν, πρωταγωνιστή.
Προέκυψε μια υπέροχη ταινία, γεμάτη συγκίνηση, ουσία και γλυκιά ελαφράδα. Η οποία αποτελεί και ένα πολύ σημαντικό ντοκουμέντο για τη γέννηση της Γκόλφως.
Η Λυδία, οφείλω να πω, είναι εξίσου μια σπουδαία ηθοποιός όσο και μια υπέροχη γυναίκα.
Και χαίρομαι πολύ που γίναμε φίλοι μέσα από αυτό το (τελευταίο μου) “Παρασκήνιο”.
Το οποίο δεν προβλήθηκε παρά μόνο μια φορά, ένα χρόνο αργότερα, από την τότε ΝΕΡΙΤ, στις 1.45 το πρωί...
Είναι σα να μην έχει προβληθεί ποτέ.
Το τελευταίο μου “Παρασκήνιο”, από τα καλύτερά μου όπως προανέφερα, είναι μια ταινία φάντασμα...
Οι πρώτες, κυριολεκτικά, κινηματογραφημένες εικόνες από τη γέννηση της Γκόλφως του Νίκου Καραθάνου. Στο πρώτο εκείνο ανέβασμα στο REX.
Η Λυδία ανάμεσα στα περίφημα σκηνικά – πουφ της Γκόλφως.
Κινηματογραφώντας στο καμαρίνι του Εθνικού τον Ραχάτ, ενώ, την ίδια στιγμή, η Λυδία συγκλονίζει επί σκηνής τους θεατές με τον αξέχαστο μονόλογο της αγάπης που έγραψε η Λένα Κιτσοπούλου.
Ένα από τα τελευταία πλάνα που τράβηξα για το “Παρασκήνιο”. Εκείνη τη στιγμή δεν το γνώριζα φυσικά...
