Το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας έχει ενσωματώσει κορυφαίες στιγμές του Ελληνικού ποδοσφαίρου (όχι μόνο του Παναθηναϊκού και της Εθνικής ομάδας αλλά και του Ολυμπιακού ή της ΑΕΚ), του μπάσκετ (ο περίφημος Τάφος του Ινδού) αλλά και της πολιτικής και πολιτιστικής ζωής της Αθήνας.
Εμφανίζονται:
Μίμης Δομάζος, Αντώνης Αντωνιάδης, Γιάννης Παπαντωνίου, Θοδωρής Μανίκας, Βασίλης Τσάρτας.
Ένα ντοκιμαντέρ που ήθελα επί πολλά χρόνια να πραγματοποιήσω. Η σύνδεσή μου με το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ήταν πάντα πολύ έντονη.
Εδώ και χρόνια μένω στην ευρύτερη περιοχή και περνάω συνεχώς έξω από το γήπεδο. Η μια σχέση, λοιπόν, προκύπτει από την ιδιότητα του Αθηναίου, του κατοίκου της περιοχής. Η άλλη σχετίζεται με την εμμονή μου για την Ιστορία. Το γήπεδο αυτό είναι γεμάτο Ιστορία. Ιστορία αθλητική, πολιτική, πολιτιστική.
Και φυσικά είναι το παραδοσιακό γήπεδο της ομάδας μου. Από το 1971, τριών ετών τότε, είμαι φίλος του Παναθηναϊκού. Ήταν τότε που ο πατέρας μου (ο οποίος μισούσε το ποδόσφαιρο αλλά προτιμούσε τον Παναθηναϊκό ως κάτοικος της Αθήνας που ήταν), πήρε τον αδελφό μου κι εμένα και μας πήγε στην Πανελλήνιο αγορά, στη Σταδίου, λίγες μέρες πριν από τον ημιτελικό με τον Ερυθρό Αστέρα και μας αγόρασε φανέλες του Παναθηναϊκού. Στον Κώστα, τον αδελφό μου, πήρε μια με χοντρές ρίγες και σε μένα μια με λεπτές. Ο Κώστας, όπως και ο πατέρας μου άλλωστε, δεν ασχολήθηκε ποτέ με το ποδόσφαιρο στη σύντομη ζωή του.
Εγώ, όμως, κόλλησα το μικρόβιο. Από το 1971 είμαι Παναθηναϊκός με ένα διάλειμμα ενάμιση χρόνου όταν ο Δομάζος είχε πάει στην ΑΕΚ. Από τότε αγαπώ πολύ και την ΑΕΚ. Είναι η δεύτερη ομάδα μου.
Το 1980 ήταν η πρώτη φορά που πήγα στο γήπεδο. Ήταν Ιανουάριος και επρόκειτο για ένα εξαιρετικά ιδιαίτερο παιχνίδι. Ο Παναθηναϊκός είχε μόλις ηττηθεί με εξευτελιστικό τρόπο από τον Ηρακλή του τεράστιου Χατζηπαναγή με το απίστευτο 6-0!!! Ακολουθούσε, λοιπόν, το κλασικό ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Η μεγάλη ιδιαιτερότητα, όμως, ήταν η επιστροφή του Μίμη Δομάζου στον Παναθηναϊκό ύστερα από την περιπετειώδη αποχώρησή του και τη μεταγραφή στην ΑΕΚ. Εγώ είχα ξαναγίνει Παναθηναϊκός λίγο νωρίτερα. Είχα κατά κάποιον τρόπο ανοίξει το δρόμο στην επιστροφή του Δομάζου...
Ήμουν δώδεκα χρονών. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε με 2-0 και ο σχεδόν σαραντάχρονος Δομάζος έκανε το παιχνίδι της ζωής του. Ήταν και η μοναδική φορά που τον είδα ζωντανά να παίζει.
Το παιχνίδι αυτό ήταν ένα από τα πολλά σπάνια κινηματογραφικά αρχειακά υλικά που συγκέντρωσα και ενσωμάτωσα στο διπλό “Παρασκήνιο” για τη Λεωφόρο.
Υλικά, θα πρέπει να υπογραμμίσω, μοναδικής σπανιότητας, αυθεντικότητας και ομορφιάς.
Τα οποία, σε μεγάλο βαθμό, προβλήθηκαν δημοσίως από την τηλεόραση για πρώτη φορά.
Το γήπεδο της Λεωφόρου αποτέλεσε επί δεκαετίες την έδρα όχι μόνο της Εθνικής ομάδας, ήδη από το μακρινό 1929, αλλά και του Ολυμπιακού καθώς και της ΑΕΚ εκτός φυσικά του Παναθηναϊκού. Έλαβαν χώρα στις κερκίδες και τον αγωνιστικό του χώρο τεράστιες πολιτικές συγκεντρώσεις, μεγαλειώδεις συναυλίες, ενώ εξίσου ιστορικός ήταν και ο Τάφος του Ινδού, το περίφημο γήπεδο μπάσκετ ακριβώς από κάτω.
Έχοντας συγκεντρώσει πάμπολλες γνωστές και άγνωστες ιστορίες από το γήπεδο και έναν τεράστιο όγκο σπάνιου κινηματογραφικού υλικού αρχείου, προχώρησα σε μια διπλή ταινία που αγαπώ πολύ.
Έγραψα ο ίδιος τα κείμενα έκανα την αφήγηση και κάλεσα ως ομιλητές το περίφημο δίδυμο Δομάζου - Αντωνιάδη, τον μυθικό Γιάννη Παπαντωνίου, λησμονημένο δεκάρι του Παναθηναϊκού τη δεκαετία του πενήντα, τον Βασίλη Τσάρτα που εκτέλεσε στη Λεωφόρο το πέναλτι που άνοιξε το δρόμο για το θρίαμβο της Πορτογαλίας το 2004 καθώς και τον Θοδωρή Μανίκα που μίλησε και ως φίλος του Παναθηναϊκού αλλά κυρίως ως ειδικός πάνω στη μουσική και τις σπουδαίες συναυλίες που πραγματοποιήθηκαν στο γήπεδο. Με πιο ιστορική, ίσως, εκείνη του 1967 από τους Rolling Stones.
Η ταινία δεν έχει οπαδικό χαρακτήρα, σιχαίνομαι κάτι τέτοιο άλλωστε, παρά το ότι αναφέρεται στη ιστορική έδρα του Παναθηναϊκού. Γιατί εκτός του Παναθηναϊκού περιλαμβάνει ιστορίες από τη Μικρασιατική Καταστροφή, το ΕΑΜ, τη Μακρόνησο, τις φυλακές Αβέρωφ, τη Χούντα, την έλευση της Μεταπολίτευσης, τις μεγάλες συναυλίες από τους Rolling Stones μέχρι τον Μίκη Θεοδωράκη, την Εθνική ομάδα, τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Και κατάφερε να αποδώσει την ψυχή ενός γηπέδου που ανήκει σε όλους μας.
